Progressive Revelation - Part 4: The Three Peaks of Prophecy: Examining Failure, Repentance, and God's Faithfulness

Introduction: Understanding God’s Revelation

Read part 3 here.

When governing officials face a crisis (like in the case of natural disasters), they often conduct an aerial survey to gain a high-level view of the situation. While high-level officers receive detailed ground reports, the overall understanding of the crisis only makes sense when the low-level details are related back to that initial, comprehensive aerial survey.

In the same way, over past few posts, we have sought a "high-level view" of how God revealed Himself to His people progressively. This approach ensures we rightly understand and relate the specific details of God’s word, avoiding misuse or misunderstanding.

We know that 2 Peter 1:20-21 establishes the nature of Scripture: "knowing this first of all, that no prophecy of Scripture comes from someone's own interpretation, for no prophecy was ever produced by the will of man, but men spoke from God as they were carried along by the Holy Spirit". 

As God’s people repeatedly failed to meet the expectations of the covenant established in the Torah, God sent prophets to warn them, exalt them, and ask them to return.

The Essential Role and Start of Prophecy

Prophets were not merely focused on predicting the future; their primary role was to represent God and bring people back to Him. They possessed peculiar qualifications, including listening to God, being sent by God, and living a separated life.

The very first mention of the word "prophet" in the Bible defines this role uniquely:

• Genesis 20:7 (ESV): "Now then, return the man's wife, for he is a prophet, so that he will pray for you, and you shall live. But if you do not return her, know that you shall surely die, you and all who are yours."

God refers to Abraham as a prophet, and the primary action required of him is prayer. He was not asked to predict the future, preach a sermon, or write a prophetic book. This teaches us that the fundamental duty and starting point of prophecy for any believer, irrespective of gender or social status, is to start praying for others and for God's people.

The Structure and Audience of Prophetic Books

The Old Testament contains 17 books of prophecy. They are traditionally divided in several ways:

1. Based on Content (Length): Five Major Prophets (Isaiah to Daniel) and twelve Minor Prophets (Hosea to Malachi).
2. Based on Chronology/Circumstance:
   • Before Exile: Spoke before God’s people went into exile (e.g., Hosea).
   • During Exile: Spoke during the time of exile (e.g., Daniel, portions of Ezekiel, and portions of Jeremiah).
   • After Exile: Spoke after the people returned from exile (e.g., Zechariah and Malachi). Understanding the circumstance and timing of writing is crucial for right interpretation.
3. Based on Audience:
   • Nation of Israel (Northern Kingdom): Spoke only to Israel (e.g., Amos, Hosea).
   • Nation of Judah (Southern Kingdom): Spoke only to Judah (e.g., Jeremiah).
   • Other Nations: Spoke only to heathen people (e.g., Obadiah to Edomites; Jonah to Nineveh/Assyria).
   • Both: Addressed God's people as well as other nations like Babylon, Assyria, and Egypt (e.g., Isaiah).

The Call to Repentance and the Cost of Prophecy

The common theme throughout all prophetic books is the failure of God's people to keep the covenant. Prophets were sent to ask them to repent, which rightly means to turn back or come back to God. They proclaimed blessings for obedience and curses for disobedience.

Prophets used various methods to deliver their message—some spoke, some wrote, and some did both. Sometimes they were asked to physically act out the message:

• Jeremiah was told to go to the potter’s house and prophesy from there.
• Ezekiel was asked to shave his hair and divide it into three parts to demonstrate judgment.
• God even required prophets to live out the message before speaking it. Hosea was told to marry a prostitute to understand God’s pain over Israel’s unfaithfulness. Jeremiah was commanded not to marry in the land as a sign of the coming judgment.

The role of a prophet was not comfortable. The history records that Isaiah, known as the "prince of prophets," was sawn upside down with a wooden saw. 

For God, the preparation of the messenger was often more important than the preparation of the message itself.

Hosea and the Lack of Knowledge (Before Exile)

Hosea spoke just before the Northern Kingdom of Israel (10 tribes) went into Assyrian exile.

Context of Failure: Israel was experiencing political peace, prosperity, comfort, and luxury, getting richer and richer. However, they were spiritually declining, marked by idolatry, injustice, bribery, and oppression, thus breaking God's covenant. The people had physical comfort but were spiritually poor and in bondage.

The Symbolic Message: God commanded Hosea (name means "Deliverer") to marry a prostitute to symbolize God's relationship with His people—God being the faithful Husband to His people, the unfaithful wife. God was preparing Hosea to understand His heart by going through the same situation practically in his own life first.

The Key Diagnosis: The message of Hosea, repeated 15 times in 14 chapters, was "return". The core reason for their failure was a lack of knowledge of God.

• Hosea 4:1 (ESV): "Hear the word of the Lord, O children of Israel, for the Lord has a controversy with the inhabitants of the land. There is no faithfulness or steadfast love, and no knowledge of God in the land."
• Hosea 4:6 (ESV): "My people are destroyed for lack of knowledge; because you have rejected knowledge, I reject you from being a priest to me. And since you have forgotten the law of your God, I also will forget your children."
• Hosea 6:6 (ESV): "For I desire steadfast love and not sacrifice, the knowledge of God rather than burnt offerings."

The people wrongly prioritized sacrifices and offerings, thinking God was concerned more about the offering box than about them having the true knowledge of God. But, they did not return to God. That led to the exile of the northern kingdom of 10 tribes. 

Jeremiah and the Uncooperative Clay (Decline and Exile)

Jeremiah spoke just before the Southern Kingdom of Judah went into Babylonian exile. The meaning of his name, "God will build up and throw down," characterized his ministry. God’s initial desire was to build them up, but their non-cooperation led to God throwing them down.

The Potter’s House: God asked Jeremiah to observe the potter. When the clay did not cooperate with the potter while making the first pot (God's desire to bless), the potter had to take the clay again and make another pot (the coming curses). God maintained His sovereignty, reminding the people they were like clay in His hands, and their lack of cooperation led to judgment.

Greater Treachery: Despite seeing the Northern Kingdom of Israel go into exile, Judah did not repent. God stated that "Faithless Israel has shown herself more righteous than treacherous Judah" (Jeremiah 3:11). Finally Judah also went into exile. 

Malachi and the Restoration of the Family (After Exile)

Malachi, the last of the Old Testament prophets, spoke just before the 400 silent years began. Though the people had returned from exile and the temple and walls were rebuilt, they remained faithless.

Malachi’s Dual Message: He spoke against failures in both religious practices and family life.

1. To the Priests: They were failing their two duties: representing the people before God (offering wrong sacrifices) and representing God before the people (teaching the laws partially or wrongly).
2. To the People: They were failing in their marriage lives—marrying foreigners and being unfaithful to their spouses. God emphasized that He is as careful about our families as He is about our church worship .

The Ray of Hope: The book ends with a promise of restoration:

• Malachi 4:5,6 (ESV): "Behold, I will send you Elijah the prophet before the great and awesome day of the Lord comes. And he will turn the hearts of fathers to their children and the hearts of children to their fathers, lest I come and strike the land with a decree of utter destruction."

Even when the whole nation was faithless, God focused on building families, recognizing that the nation or church cannot be built unless families are built in a right way according to God's word .

Conclusion: God’s Enduring Faithfulness

Through the entirety of the prophetic books, a persistent nature of God is revealed: even when His people were faithless, He remained steadfast . This truth is encapsulated in the New Testament:

• 2 Timothy 2:13 (ESV): "if we are faithless, he remains faithful—for he cannot deny himself."

God’s faithfulness endures, always seeking to bring His people back and build them up . We are called to embody the prophetic life by starting with prayer for others, listening carefully to God's word, and living a separated life that prepares us to deliver God’s message accurately and faithfully.

(To be continued...)

Progressive Revelation - Part 3: From Sinai to the Spirit: The Progression and Privilege of Prophecy in Scripture

Introduction

Read part 2 here.

As God continually reveals Himself, His expectations for His people evolved. We have previously explored how God progressively revealed Himself, moving from initial general revelation (as seen in the days of Job) to the foundational written teaching (Torah) given through Moses. However, the history of Israel quickly showed that they could not meet God's expectations, necessitating a new level of communication. This is when God began sending prophets.

The function of a prophet in Scripture is not merely to predict the future, though they did this partly. The primary role and duty of a prophet was to speak on behalf of God. Figures like Elijah and Elisha, for instance, spoke and acted only what God told them to do. Moses himself was a prophet whom God approved of, as stated in the promise of a prophet to come: "I will raise up for them a prophet like you from among their brothers" (Deuteronomy 18:18).

The question for us today is: What were the original needs and qualifications for prophecy, and how does this role continue in the New Covenant church?

The Origin and Essential Role of Prophets

The need for prophets arose from the people's fear of hearing God directly. At Mount Sinai, God came down in fire and thunder, and the Israelites were terrified, fearing death if they even touched the mountain. They trembled and told Moses they did not want to hear God's voice directly, asking Moses to speak to them instead.

In response to this fear and the need for a continuous mediator between God and humanity, God promised a sequence of prophetic voices:

• Deuteronomy 18:15: "The Lord your God will raise up for you a prophet like me from among you, from your brothers. It is to him you shall listen."
• Deuteronomy 18:18 (ESV): "I will raise up for them a prophet like you from among their brothers, and I will put my words in his mouth, and he shall speak to them all that I command him."

The main role of these representatives (whose base Hebrew word is Nabi, meaning "one who is called") was to deliver God’s message when people went away from Him, be it to individuals, groups, or some times even to heathen people.

Identifying False Prophecy

The people needed to know how to distinguish a true prophet from a false one. The criteria were clear:

• Deuteronomy 18:20 (ESV): "For the prophet who presumes to speak a word in my name that I have not commanded him to speak, or who speaks in the name of other gods, that same prophet shall die."
• Deuteronomy 18:22 (ESV): "When a prophet speaks in the name of the Lord, if the word does not come to pass or come true, that is a word that the Lord has not spoken. The prophet has spoken it presumptuously; you need not be afraid of him."

The Universal Call to Prophecy

Throughout history, God has used people from all walks of life—kings, servants, slaves, and free men—as prophets. God’s readiness to use people was not restricted by gender; women were also prophetesses, such as Hulda (1 Kings 22) and Isaiah’s wife.

Moses himself expressed the desire for this calling to be universal:

• Numbers 11:29 (ESV): "But Moses said to him, 'Are you jealous for my sake? Would that all the Lord's people were prophets, that the Lord would put his spirit on them!'"

Moses desired that all God’s people might receive the Spirit and prophesy. This reveals God's ultimate plan to raise prophets from among those who were ready and willing to work with His Spirit.

Essential Qualifications of an Old Testament Prophet

God has specific conditions and qualifications for those He uses. If these qualities were missing, God would not speak, just as demonstrated by the 400 years of silence between the Testaments.

1. Careful Listening and Attention

The primary eligibility for a prophet was the willingness to stand in the counsel of the Lord, see, hear, and pay attention to His word.

• Jeremiah 23:21,22 (ESV): "I did not send the prophets, yet they ran; I did not speak to them, yet they prophesied. But if they had stood in my counsel, then they would have proclaimed my words to my people, and they would have turned them from their evil way and from the evil of their deeds."

Without this careful listening, God stopped speaking to His people. The old prophet Eli, though a judge, was not ready to listen to God’s word. Instead, God raised the young boy, Samuel, who was ready to hear.

• 1 Samuel 3:20-21 (ESV): "And all Israel from Dan to Beersheba knew that Samuel was established as a prophet of the Lord. And the Lord appeared again at Shiloh, for the Lord revealed himself to Samuel at Shiloh by the word of the Lord."

Samuel’s willingness to listen re-established God’s channel of communication.

2. Readiness to Respond to the Call

A prophet must be willing to respond to God's need when He calls. Isaiah, after receiving a great vision of heaven and having his lips cleansed, did not go out immediately. God issued a call:

• Isaiah 6:8 (ESV): "And I heard the voice of the Lord saying, 'Whom shall I send, and who will go for us?' Then I said, 'Here I am. Send me'."

The prophet must respond to the call of God, not to the call of money or personal gain, as did the prophet Balaam, who serves as a warning (referenced in 2 Peter and Jude).

3. Living a Separated Life

The prophet must live a life distinctly different from the rebellious people to whom he is ministering.

• Isaiah 8:11 (ESV): "For the Lord spoke thus to me with his strong hand upon me, and warned me not to walk in the way of this people,"

Unless a prophet lives a separated and distinguished life, they cannot be God’s representative. God needs people who can walk and live a separated life.

The Fulfillment of Prophecy and the New Covenant Privilege

The entire work of prophecy culminated in the Lord Jesus Christ, who fulfilled the promise of the Prophet like Moses (referenced in Acts 3 and Acts 7). The transition between the covenants was marked by John the Baptist.

Jesus identified John the Baptist as the continuation of the Old Testament prophets (Luke 3 references the phrase "the word of the Lord came to John").

• Luke 7:26 (ESV): "Then what then did you go out to see? A prophet? Yes, I tell you, and more than a prophet."
• Luke 7:28 (ESV): "I tell you, among those born of women none is greater than John. Yet the one who is least in the kingdom of God is greater than he."

How can the least believer in the kingdom of God be greater than John the Baptist, the greatest of the Old Testament prophets? Our superiority lies in our privileges under the New Covenant:

1. The Indwelling Spirit

In the Old Testament, the Spirit rested upon people, allowing them to prophesy, as seen when the Spirit rested on the 70 elders (Numbers 11). In the New Testament, the Spirit dwells inside us.

• John 14:17 (ESV): "Even the Spirit of truth, whom the world cannot receive, because it neither sees him nor knows him. You know him, for he dwells with you and will be in you."

We now possess the Holy Spirit God within us, granting a far greater privilege than the Old Testament prophets.

2. The Inscribed Word

In the Old Testament, prophets heard God’s word externally. Under the New Covenant, God’s word is within us, inscribed on our hearts.

• Romans 10:8 (ESV): "But what does it say? 'The word is near you, in your mouth and in your heart' (that is, the word of faith that we proclaim)."
• Colossians 3:16 (ESV): "Let the word of Christ dwell in you richly, teaching and admonishing one another in all wisdom, singing psalms and hymns and spiritual songs, with thankfulness in your hearts to God."

This is the fulfillment of the new covenant promises (referenced in Jeremiah, Ezekiel, and Hebrews), where God writes His laws on the heart.

The Privilege and Practice of Prophecy Today

With the indwelling Spirit and the inscribed Word, all believers possess the privilege to be prophets of God. Furthermore, we are specifically encouraged to seek this role:

• 1 Corinthians 14:1 (ESV): "Pursue love, and earnestly desire the spiritual gifts, especially that you may prophesy."

Prophecy is a spiritual gift that God wants us to truly desire. The benefits of prophecy in the church are three-fold:

1. Upbuilding/Welfare: To grow and be built up.
2. Encouragement: Bringing encouragement amidst discouragements.
3. Consolation: Providing comfort in disappointment.

While all believers should desire this gift individually, the universal church is also gifted with specific individuals for the benefit of the whole body (1 Corinthians 12:10 references prophecy as one of the listed gifts).

Crucially, this prophetic word must come from the right source:

• 2 Peter 1:20-21 (ESV): "Knowing this first of all, that no prophecy of Scripture comes from someone's own interpretation. For no prophecy was ever produced by the will of man, but men spoke from God as they were carried along by the Holy Spirit."

Prophecy should not be based on human imagination, but on the inspiration of the indwelling Holy Spirit.

Conclusion: Starting with the First Prophetic Act

We are called to be Christ's representatives, fulfilling the prophetic role in our own circles, regardless of status or gender. If we find ourselves lacking in the ability to share God's word, we can look to the very first occurrence of the word "prophet" in the Bible: Abraham.

Abraham was called a prophet by God Himself, and his role was defined by his readiness to pray for others (referenced in Genesis 18).

If we are ready to pray for others, we are already doing the job of a prophet. Before examining our ability to proclaim God's word, we must examine our willingness to meet the core conditions: Are we ready to listen to His word? Are we willing to live a separated life? And are we able to at least spend time in prayer for others?

(To be continued...)

Progressive Revelation - Part 2: More Than Dictation: The Necessity of Context in Understanding God's Inspired Word

Introduction

Read Part 1 if not already done. 

The Bible we hold in our hands is a unique compilation of books, written by different people over a period spanning 1,600 years. Like any written book, Scripture functions as a time machine, transporting us to the context and circumstances of its writers. However, unlike any other book, the Bible contains the progressive revelation of God about Himself.

This progressive nature places a profound responsibility upon us. In "the times of ignorance, God overlooked". But now, having given us extensive revelation, God expects a high level of accountability: Acts 17:30: "The times of ignorance God overlooked, but now he commands all people everywhere to repent". We are commanded to respond and act according to the revelation given to us.

Furthermore, Jesus condemned those who could interpret the weather but failed to interpret their own context: Luke 12:56: "You hypocrites! You know how to interpret the appearance of earth and sky, but why do you not know how to interpret the present time?".

The Critical Difference Between Inspiration and Dictation

To correctly respond to God's word, we must first understand how it came to us and the diverse voices contained within it.

Theological clarity requires us to distinguish between God's inspiration and God's dictation. We know that 2 Timothy 3:16 confirms: "All Scripture is breathed out by God and profitable for teaching, for reproof, for correction, and for training in righteousness". This means the writers were inspired by God to write. However, this does not mean that every single word recorded in Scripture came directly from the mouth of God.

For example, in the book of Job, we see the words spoken by God, words spoken by Satan, and words spoken by people like Job, Job's wife, and Job’s friends. If we hastily assume that every statement recorded in this book (or in the Bible) is a direct promise from God to us today, we will definitely misunderstand God’s word.

The Necessity of Context: Learning from Job's Friends

Let me narrate a story. A police officer was walking down a road when he heard a voice that commanded someone to die, saying, "You go and die. No use of you. If you die, it is better for us".

Because of his police instinct, the officer immediately thought that this situation amounted to abetting to suicide. His initial thought was to determine what legal section this offense fell into and how he could bring the man into the law.

The officer walked further and approached the house, hearing a few more words. He looked into the window to understand what was happening inside.

He observed three people: an elderly man, a woman who appeared to be his wife, and a young man in his early 20s, standing before them. The two elderly people were speaking to the young man. The faces of the elderly people were sad, disappointed, and full of anger.

The officer became more interested and went inside the house to inquire what was taking place. The elderly people, who were the young man's parents, explained the situation. They began narrating all the "evil deeds" the young person was doing, describing the shame he was bringing to them and the pain they were experiencing in their lives, which was why they were shouting at him.

When the officer heard the painful situation of the parents, his heart melted. He sat down with them, counseled the young man, and managed to bring the situation to a "peaceable condition".

This story of the police officer illustrates the danger of hasty judgment without context: he initially reacted negatively but changed his response when he understood who was speaking, to whom, why, and how. Likewise, understanding God's word requires us to understand the contest and situation.

We have many more resources and revelation today than those figures from the Old Testament, such as Job's friends. Unfortunately, Job’s friends held a wrong understanding of God, a fact confirmed by God Himself (though the specific reference to Job 42:8 is not cited, the theological claim is made). We must not make the mistake of picking up phrases spoken by Job's friends and applying them as promises of God for our lives today. It is a very serious thing to wrongly understand the word of God.

The Foundation: The Torah as Initial Teaching

The Bible's progressive revelation begins with the five books of Moses.

1. Chronology and Authorship: While the order of writing is not entirely clear, the Book of Job was chronologically the first book written (around the same time as Genesis and during the lifetime of Abraham). However, the foundational revelation of God came through Moses, who wrote Genesis to Deuteronomy around 1500 BC, during the 40 years the Israelites spent in the wilderness. Job was based on the writers' understanding of God, but Genesis to Deuteronomy (most part of this section, to be more specific) represent the first direct revelation of God about Himself.

2. The Purpose of the Torah (the Law): These five books are often called the "Law," but in Hebrew, they are called Torah, which means "teaching". They were primarily addressed to the Israelites who had just been redeemed from 400 years of severe slavery of Egypt. They were mostly uneducated and surrounded by pagan culture.

Moses wrote to teach these former slaves who their God was (the God of Abraham, Isaac, and Jacob), how He created the world, how He chose their forefathers, and how they must now serve Him as their Master. The Torah covers every aspect of their lives: how to build a house for God, offer sacrifices, treat neighbors, walk, rest, and wear clothes.

These books address fundamental problems of life (death, marriage, pain in labor, hard work, etc). Jesus Himself referred back to these books, for example, when addressing Sadducees about foundational issues, such as marriage (referencing Genesis 2:24) and resurrection (referencing God appearing to Moses in the bush). So, this part is primarily for the teaching. 

3. Wisdom, Not Science The purpose of the Torah is not to teach science. The Bible does not discuss things in terms of scientific development. Instead, this teaching was designed to bring the people above all other nations, making them wise and understanding:

• Deuteronomy 4:6-8: "Keep them and do them, for that will be your wisdom and your understanding in the sight of the peoples, who when they hear all these statutes will say, 'Surely this great nation is a wise and understanding people.' For what great nation is there that has statutes and rules so righteous as all this law that I set before you today".

This teaching provides the foundation for their theology and their national identity for Israelites. For Christians, who are heirs of the promise of Abraham through Christ, these five books still remain crucial for meditating upon God's rich wisdom.

David’s Challenge: Love for Limited Revelation

Following the Torah, the historical books (Joshua, Judges, Ruth) show the failure of the Israelites to follow the covenant. Though the land promise (the first promise) was fulfilled in Joshua, we know that they lost it soon after (when Israelites went into exile due to their unfaithfulness to God).

Despite the declining faith of the nation, God always found a faithful remnant (e.g., Samuel in the days of Eli, David in the days of Saul). This shows that even if the environment around us is declining, God looks to see if we are standing for Him personally.

We find a powerful model of devotion in King David. At that time, David's only "Bible" was the first five books. Yet, his love for God’s word was so immense that he poured out his heart in the Psalms.

David’s passion stands in contrast to his wise son, Solomon, who wrote a love letter to a woman (Song of Solomon, 117 verses). David, however, wrote a love letter to God's word, Psalm 119, which contains 176 verses.

David’s love is clearly expressed:

• Psalm 119:97: "Oh, how I love your law! It is my meditation all day".
• Psalm 119:127: "Therefore I love your commandments above gold, above fine gold".
• He also stated, "I love your law" (Psalm 119:113) and "My soul keeps your testimonies; I love them exceedingly" (Psalm 119:167).

This intense love and "thirst" for the word is why God saw David as a "man after his own heart".

Conclusion: Our Greater Responsibility

David’s faithfulness with only limited revelation should challenge us today . We should not excuse our own failures by focusing on David’s weaknesses, but rather follow his faithfulness and deep love for God and God  .

Now, we possess the complete revelation of God . If David was so faithful with just the Torah, our responsibility toward God's complete word is vastly greater . If we are negligent toward God's words and fail to give them the necessary value, we will be responsible before God and experience spiritual loss . It is our duty to rightly meditate on Scripture and dig out the rich wisdom God has provided .

(To be continued...)

Progressive Revelation - Part 1 : The Divine Library: Understanding the Structure, Value, and Progressive Revelation of Scripture

Introduction

Books function as powerful time machines, transporting us to the time, circumstances, and culture of the writer. Yet, no book holds greater significance or power than the Holy Bible. In our hands, we possess a unique library—a compilation of 66 divine writings collected into a single, cohesive volume. This volume provides us with God's complete revelation. This article explores the structure and profound value of this divine library, emphasizing the profound responsibility laid upon all believers who possess the entirety of God's written word.

The foundational importance of Scripture is established in the Psalms:

• Psalm 119:89 (ESV): "Forever, O Lord, your word is firmly fixed in the heavens".
• Psalm 138:2 (ESV): "I bow down toward your holy temple and give thanks to your name for your steadfast love and your faithfulness. For you have exalted above all things your name and your word".

The Supreme Valuation of God’s Word

We must recognize the immense value God places on His word. According to some versions of Scripture, God has exalted His word even above His own name. While God’s name is high above everything (which is why many laws protect against blasphemy), God views the violation or disobedience of His word as much more serious. Therefore, we must see how valuable Scripture is in God’s sight and apply that same high value in our own lives.

The Bible: A Unique, Interconnected Library

The Bible is a compilation of 66 books, written by approximately 40 different people over a span of 1,600 years. Despite the diversity of authorship and time periods, a unique quality of God’s word is that every book is intimately interconnected and interrelated. This interconnectedness is why the Bible is the only book in the whole world that has cross-references.

The 66 books are divided into the Old Testament (39 books) and the New Testament (27 books). The books are arranged by their type, mirroring the logical structure of a university or college library, where books of one department are grouped together.

Old Testament Structure (39 Books)

• Law: The first five books, written by Moses.
• History: Twelve books (from Joshua to Esther).
• Poetry: Five books.
• Prophets: Seventeen books, divided into Major Prophets (five books) and Minor Prophets (twelve books). (The terms "major" and "minor" relate only to the length of the books, not the relative importance of the prophets themselves).

New Testament Structure (27 Books)

• Gospels: Four books.
• History: The Book of Acts (one book).
• Letters: Twenty-one letters in total (thirteen written by Paul and eight general letters).
• Prophecy: The Book of Revelation (one book).

The Focus Shift: From Past and Future to Present Practice

By examining the structure of the two testaments, we observe a significant shift in emphasis:

1. Old Testament Emphasis: The majority of the Old Testament focuses on what happened in the past (12 history books) and what is going to happen in the future (17 prophecy books).
2. New Testament Emphasis: While the NT includes history (Gospels and Acts, 5 books) and future prophecy (Revelation, 1 book), the bulk of its importance is given to the letters. Out of 27 books, 21 are letters (13 by Paul and 8 general letters). This means that approximately three-fourths of the New Testament speaks about the day-to-day Christian life—how we should live today.

The New Testament emphasizes that while the Lord will return when He chooses, but we must give importance to our practical life now.

The Nature of Progressive Revelation

When the 40 authors wrote their contributions, they were not aware they were writing the Bible; they were simply recording what God was revealing to them. Therefore, the Bible is a progressive revelation of God about himself to God’s people.

To properly understand God’s self-disclosure, we are required to know the revelation in the order of time and in chronological context. For example, Psalm 90, written by Moses, was composed around the same time as the first books of the Bible. Understanding when a book was written helps us understand how God revealed Himself to His people over time.

Accountability for Complete Revelation

Because God has given us the complete written revelation, we face a specific responsibility.

The Apostle Paul noted this clearly:

• Acts 17:30 (ESV): "The times of ignorance God overlooked, but now he commands all people everywhere to repent,".

Because we have a fuller revelation than those in olden days, God commands us to respond, repent, change our lives, and live according to the complete truth given to us. 

This responsibility is amplified even in Christ’s teaching:

• Luke 12:48 (ESV): "...everyone to whom much was given, of him much will be required, and from him to whom they entrusted much, they will demand the more".

God expects more from us today than He did from those in the times of old. 

There is a danger, as seen in the Israelites (Romans 10:2), who possessed zeal for God but lacked the necessary knowledge, causing them to miss recognizing Christ when He came. 

Likewise, we are commanded to avoid being like the hypocrites Jesus condemned, who knew how to interpret the appearance of the weather but failed to interpret the "present time":

• Luke 12:56 (ESV): "You hypocrites! You know how to interpret the appearance of earth and sky, but why do you not know how to interpret the present time?".

It is our responsibility to understand and respond to how God is revealing Himself in our own time.

General Revelation: The Example of Job

To understand the progressive nature of revelation, we can look at the Book of Job first. Chronological analysis suggests that Job was a contemporary of Abraham and that the book itself was written around the same time Moses was writing Genesis. During Job's lifetime, the Law (the first five books), the history books, or any part of the Bible as we know it today, were not yet available.

This helps explain why Job’s friends had a totally wrong understanding of God. God specifically chastised them, stating:

• Job 42:8 (ESV): "...For you have not spoken of me what is right, as my servant Job has".

Job, despite lacking written Scripture, had a correct understanding of God according to the revelation available at that specific time. He gained this understanding because God’s character and nature are revealed through creation.

• Romans 1:19-20 (ESV): "For what can be known about God is plain to them, because God has shown it to them. For his invisible attributes, namely, his eternal power and divine nature, have been clearly perceived, ever since the creation of the world, in the things that have been made. So they are without excuse".

If Job lived such a life that God praised Job as "blameless" and "righteous" with only the general revelation of creation, how much more is expected from us who have the complete provision of God’s written word? Understanding the full scope of God's continuing revelation is essential for our spiritual growth and for living the righteous life God commands.

Conclusion

The Bible is an interconnected, progressive, and exalted revelation of God Himself. We are supremely blessed to possess this divine library. Because we have been given "much" through the completed Scripture—the full story from creation to the command for repentance—God expects a deeper commitment and more complete obedience from us than He required in previous eras. We must continually strive to understand and respond daily to the exalted word that God has given to us.

(To be continued...)

మారుమనస్సునకు తగిన ఫలములు

 మీరు మారుమనస్సునకు తగిన ఫలములు ఫలించుచున్నారా? యోహాను బాప్తిస్మమిచ్చువాని అత్యవసరమైన పరివర్తన పిలుపు

మీ పాపముల క్షమాపణ నిమిత్తమై బాప్తిస్మము పొందుటకు సిద్ధముగా, బాప్తిస్మమిచ్చు యోహాను ఎదుట నిలబడి ఉన్నారని ఊహించుకోండి. మీరు మీ మారుమనస్సును చూపించుటకు నీటిలో ఆ ప్రతీకాత్మకమైన మునక వేయడానికి సిద్ధంగా ఉన్నారు. కానీ అప్పుడు, ఆయన బిగ్గరైన స్వరం గుంపు గుండా దూసుకువచ్చింది: "సర్పసంతానమా, రాబోవు ఉగ్రతను తప్పించుకొనుటకు మీకు బుద్ధి చెప్పినవాడెవడు?" (లూకా 3:7). ఆశ్చర్యకరమైన స్వాగతం కదూ? అయినప్పటికీ, ఆయన మాటలు నేడు మనకు లోతైన అంతర్దృష్టిని అందిస్తాయి.

లూకా సువార్త 3వ అధ్యాయములో యోహాను ప్రకటించిన శక్తివంతమైన వర్తమానంలోకి ప్రవేశిద్దాం.

బాప్తిస్మాన్ని అర్థం చేసుకుందాం: కేవలం నీటిలో మునక కంటే ఎక్కువ

"బాప్తిస్మం" అనే పదము గ్రీకు భాష నుండి నేరుగా వచ్చింది, దీని అర్థం "ఒకదానిని నీటిలో ముంచడం; నీటిలో పూర్తిగా ముంచడం". యోహాను వచ్చినప్పుడు ఈ ఆచారం కొత్తది కాదు. దీని మూలాలు లేవీయకాండంలో (లేవీయకాండము 15వ అధ్యాయం) గుర్తించవచ్చు, అక్కడ ఇశ్రాయేలీయులు అపవిత్రులైన తర్వాత ఆచారబద్ధంగా శుద్ధి పొందుటకు నీటిలో మునిగేవారు, తద్వారా దేవుని సన్నిధిలోకి తిరిగి ప్రవేశించడానికి అనుమతించబడేవారు. తరువాత, యూదా మతంలోకి మారాలనుకున్న అన్యజనులకు ఇది ఒక ఆచారంగా మారింది.

అయితే, యోహాను బాప్తిస్మం భిన్నమైనది. ఆయన "పాపక్షమాపణ నిమిత్తము మారుమనస్సునొందు బాప్తిస్మము ప్రకటించుచుండెను" (లూకా 3:3). ఇది అంతరంగిక మార్పు యొక్క బహిరంగ ప్రకటన. సుంకరులతో సహా చాలామంది యోహాను బాప్తిస్మం పొంది, దేవుని న్యాయవంతుడని ఒప్పుకున్నారు. అయినప్పటికీ, కొందరు, అనగా పరిసయ్యులు మరియు ధర్మశాస్త్రజ్ఞులు, దానిని తిరస్కరించారు (లూకా 7:29,30), తమను "దేవుని ప్రజలుగా" భావించి అది తమకు అనవసరమని, మరియు మారుమనస్సు అవసరాన్ని అంగీకరించడానికి ఇష్టపడలేదు.

మారుమనస్సు: ఒకసారి జరిగే సంఘటన మాత్రమే కాదు, నిరంతర ప్రయాణం

నేడు మనం ప్రభువైన యేసు ఆజ్ఞాపించినట్లుగా పొందే బాప్తిస్మం, విశ్వసించేవారికి "విశ్వాసపు బాప్తిస్మం" (మార్కు 16:16) అయినప్పటికీ, మారుమనస్సు యొక్క ప్రధాన సూత్రం అత్యంత కీలకమైనది. విశ్వాసంలోకి రావడానికి మారుమనస్సు మొదటి అడుగు అని యోహాను సందేశం మనకు గుర్తు చేస్తుంది. పేతురు జనసమూహానికి చెప్పినట్లుగా, "మీరు మారుమనస్సు పొంది, పాపక్షమాపణ నిమిత్తము ప్రతివాడు యేసుక్రీస్తు నామమున బాప్తిస్మము పొందుడి; అప్పుడు మీరు పరిశుద్ధాత్మను బహుమానముగా పొందుదురు" (అపొస్తలుల కార్యములు 2:38).

కానీ మారుమనస్సు మన క్రైస్తవ నడక ప్రారంభానికి మాత్రమే కాదు. ఇది "మన జీవితంలో నిరంతర ప్రక్రియ". ప్రకటన గ్రంథము 2వ అధ్యాయంలో (ప్రకటన 2:5,16,21) పడిపోయిన సంఘాలను "మారుమనస్సు పొందండి" అని కోరినట్లుగా, పునరుద్భవించిన విశ్వాసులు కూడా మారుమనస్సు పొందవలసిందిగా పిలవబడ్డారు. ఎందుకు? మారుమనస్సు లేకుండా పాపక్షమాపణ లేదు కాబట్టి. ప్రతిరోజు, మనం మన పాపమును గుర్తించినప్పుడల్లా, దేవునితో సహవాసంలోకి తిరిగి రావడానికి వెంటనే ఒప్పుకొని మారుమనస్సు పొందాలి.

సర్పం పారిపోవడం vs. నిజమైన పరివర్తన

లూకా 3:7లో, యోహాను కఠినమైన "సర్పసంతానమా" అనే సంబోధన ఒక కీలకమైన వ్యత్యాసాన్ని నొక్కి చెబుతుంది. బాప్తిస్మం కోసం వస్తున్న వారిని అడవి మంటల నుండి పారిపోతున్న విషసర్పాలతో పోల్చాడు. అగ్ని వచ్చినప్పుడు, ఈ సర్పాలు కూడా "రాబోవు ఉగ్రత" నుండి తప్పించుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తాయి.

యోహాను వారిని ప్రశ్నించాడు: మీరు నిజమైన హృదయ మార్పు లేకుండా కేవలం "దేవుని ఉగ్రత" లేదా "నరకభయం" నుండి పారిపోతున్నారా? ఒక సర్పం పారిపోయినప్పటికీ, దాని విషపూరిత స్వభావం మారదని ఆయన ఎత్తి చూపాడు. అదేవిధంగా, "నేను మరల జన్మించాను, నరకం నుండి రక్షించబడతాను" అని చెప్పడం మాత్రమే సరిపోదు, మన అంతరంగ స్వభావం మారకపోతే.

తప్పనిసరియైన "మారుమనస్సునకు తగిన ఫలములు"

ఇది యోహాను యొక్క కీలకమైన ఆదేశానికి దారితీస్తుంది: "మారుమనస్సునకు తగిన ఫలములు ఫలించుడి" (లూకా 3:8). ఈ "ఫలము" అంటే ఏమిటి? ఇది పరివర్తన చెందిన జీవితం యొక్క ఫలితాలను సూచిస్తుంది. నిజమైన మారుమనస్సు మనలో జరిగితే, మన బాహ్య క్రియలు, మన మాట్లాడే విధానం, మనం చూసే విధానం, ఇతరులతో మాట్లాడే విధానం, డబ్బును నిర్వహించే విధానం, మనం ప్రజలను చూసే విధానం మరియు దేవుని పట్ల, ఇతరుల పట్ల ప్రేమను చూపించే విధానం – ఇవన్నీ మారాలి.

కేవలం "అబ్రాహాము సంతానం" కావడం లేదా "మరల జన్మించడం" సరిపోతుందనే ఆలోచనను యోహాను ఖండించాడు. దేవుడు, ఆయన ప్రకటించాడు, "ఈ రాళ్ళ నుండి దేవుడు అబ్రాహామునకు పిల్లలను లేవనెత్తగలడు" (లూకా 3:8). అవిశ్వాసిని మార్చడం కంటే బహుశా గొప్ప సవాలు ఏమిటంటే, ఒక విశ్వాసి జీవితంలో ఈ లోతైన పరివర్తనను తీసుకురావడం - మారుమనస్సు యొక్క ఫలాలను నిజంగా చూపించడం.

గొడ్డలి వేరున ఉంచబడింది: అందరికీ తీవ్రమైన హెచ్చరిక

లూకా 3:9లో, యోహాను తీవ్రమైన హెచ్చరికను ఇచ్చాడు: "ఇప్పుడే గొడ్డలి చెట్ల వేరున ఉంచబడియున్నది గనుక మంచి ఫలము ఫలింపని ప్రతి చెట్టు నరకబడి అగ్నిలో వేయబడును" (లూకా 3:9). వేరున ఉన్న గొడ్డలి చివరి క్షణపు హెచ్చరికను సూచిస్తుంది. మనం మన మారుమనస్సు మరియు విశ్వాసానికి అనుగుణంగా జీవించకపోతే, దేవుడు కొట్టడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాడు. మనం నరకబడకపోతే, అది కేవలం దేవుని కృప వలనే, ఆయన మనకు మరింత సమయాన్ని ఇస్తున్నాడు, లూకా సువార్త 13వ అధ్యాయంలోని తోటమాలి చెట్టు కోసం బ్రతిమాలినట్లుగా.

"మనం మరల జన్మిస్తే, మనం నరకానికి వెళ్ళగలమా?" అని మీరు ఆశ్చర్యపోవచ్చు. ప్రభువైన యేసుక్రీస్తు స్వయంగా యోహాను సువార్త 15:5,6లో ఈ హెచ్చరికను ప్రతిధ్వనిస్తూ ఇలా అన్నాడు: "ఎవడైనను నాయందు నిలిచియుండని యెడల, వాడు కొమ్మవలె బయట పారవేయబడి ఎండిపోవును; మనుష్యులు వాటిని పోగుచేసి అగ్నిలో వేయగా అవి కాలిపోవును" (యోహాను 15:6). మనం కొమ్మలం; మనం ఫలించకపోతే, మనం నరకబడి అగ్నిలో వేయబడే ప్రమాదం ఉంది.

దేవుడు మనల్ని ఆ పరిస్థితికి తిరిగి వెళ్ళకుండా రక్షించాడు. ఆయన మన జీవితాల్లో నిజమైన పరివర్తనకు దారితీసే నిజమైన మారుమనస్సును కోరుతున్నాడు. యోహాను బాప్తిస్మమిచ్చువాని శక్తివంతమైన పిలుపును మనం పాటిద్దాం. మన జీవితాలు నిజమైన మారుమనస్సు యొక్క ఫలాలకు నిదర్శనంగా ఉండనివ్వండి.

దేవుడు తన వాక్యాన్ని అర్థం చేసుకోవడానికి మరియు మారుమనస్సుకు తగిన ఫలములను నిజంగా ఫలించడానికి మనకు సహాయం చేయును గాక. ఆమేన్.

Bearing the Fruit of Repentance?

 

Are We Bearing the Fruit of Repentance? John the Baptist's Urgent Call to Transformation

Imagine standing before John the Baptist, eager to be baptized for the forgiveness of your sins. You’re ready to take that symbolic dip in the water, showing your repentance. But then, you hear his booming voice, cutting through the crowd: "You brood of vipers! Who warned you to flee from the wrath to come?". A startling welcome, isn't it? Yet, his words hold profound insight for us today.

Let's dive into the powerful message John proclaimed, as found in Luke's Gospel chapter 3.

Understanding Baptism: More Than Just a Dip

The word "baptism" itself comes directly from Greek, meaning "to dip something inside the water; to immerse something inside the water". This practice wasn't new when John appeared. Its origins can be traced back to the book of Leviticus (chapter 15), where Israelites would ritually dip in water to become ceremonially clean after becoming unclean, allowing them to re-enter God's presence. Later, this became a practice for Gentiles who wanted to convert to Judaism (during the second temple period).

However, John's baptism was different. He was "proclaiming a baptism of repentance for the forgiveness of sins" (Luke 3:3). This was a public declaration of an inward repentance. Many, including tax collectors, received John's baptism, declaring God just. Yet, some, like the Pharisees and lawyers, rejected it (Luke 7:29,30), viewing it as unnecessary for them as "God's people," and unwilling to acknowledge a need for repentance.

Repentance: Not Just a One-Time Event, But a Continuous Journey

While the baptism we participate in today, commanded by Lord Jesus, is a "baptism of faith" for those who believe (Mark 16:16), the core principle of repentance remains vital. John's message reminds us that repentance is the first step to coming into faith. 

As Peter also told the crowds, "Repent and be baptized every one of you in the name of Jesus Christ for the forgiveness of your sins, and you will receive the gift of the Holy Spirit" (Acts 2:38).

But repentance isn't just for the beginning of our Christian walk. It's a "continuous process in our life". Even born-again believers are called to repent, as seen in Revelation chapter 2 (vs.5,16,21), where backsliding churches are urged to "repent". Why? Because without repentance, there is no forgiveness of sins. Every day, whenever we become conscious of our sin, we must immediately confess and repent to in order to get back to fellowship with God.

The Viper's Escape vs. True Transformation

In Luke 3:7, John's harsh "brood of vipers" address highlights a critical distinction. He compared those coming for baptism to poisonous snakes fleeing wildfire. When fire comes, even these vipers try to escape the "wrath to come".

John challenged them: are you merely fleeing the "wrath of God" or the "fear of hell" without a true change of heart?. He pointed out that while a viper might flee, its poisonous nature remains unchanged. Similarly, simply saying "I am born again, I will be saved from the hell" is not sufficient if our inner nature hasn't changed.

The Indispensable "Fruit in Keeping with Repentance"

This leads to John's crucial instruction: "Bear fruits in keeping with repentance" (Luke 3:8). What does this "fruit" mean? It represents the results of a transformed life. If genuine repentance has taken place within us, our outward actions, our way of speaking, how we see, how we talk to others, how we handle money, how we treat people, and how we show love toward God and others should all change.

John countered the notion that merely being "Abraham's children" or being "born again" is enough. God, he declared, "can raise children for Abraham even from the stones". The true challenge, perhaps even greater than converting a non-believer, is bringing this deep transformation into a believer's life—to truly show forth the fruit of repentance.

The Axe is Laid: A Stern Warning for All

In Luke 3:9, John delivered an sobering warning: "Even now the axe is laid to the root of the trees. Every tree therefore that does not bear good fruit is cut down and thrown into fire". The axe at the root signifies a last moment warning. If we are not living according to our repentance and faith, God is ready to strike. If we are not cut down, it is only by God's grace, giving us more time, just like the gardener pleading for the tree in Luke's Gospel chapter 13.

You might wonder, "If we are born again, can we go to hell?". Lord Jesus Christ himself echoed this warning in John 15:5,6, saying, "If anyone does not abide in me, he is thrown away like a branch and with us and the branches are gathered thrown into the fire and burned". We are the branches; if we do not bear fruit, we risk being cut off and thrown into the fire.

God saved us not to return to that situation. He desires true repentance that results in real transformation in our lives. Let us heed John the Baptist's powerful call. Let our lives be a testament to the fruit of genuine repentance.

May God help us to understand His word and to truly bear the fruit of repentance. Amen.

గిద్యోను: వీరోచిత విశ్వాసం నుండి విషాదకరమైన రాజీ వరకు ఒక ప్రయాణం

గిద్యోను: వీరోచిత విశ్వాసం నుండి విషాదకరమైన రాజీ వరకు ఒక ప్రయాణం

న్యాయాధిపతుల గ్రంథంలో గిద్యోను కథ దేవుని పిలుపు, వినయపూర్వకమైన నాయకత్వం, ఆత్మీయ విజయం మరియు రాజీపడే ప్రమాదకరమైన మార్గంపై గొప్ప పాఠాలను అందించే ఒక లోతైన వృత్తాంతం. మనకు దేవునిచే ఎన్నుకోబడిన నాయకుడు కూడా తడబడి ఇతరులను తప్పుదారి పట్టించగలడు కాబట్టి, మన ముగింపు తరచుగా మన ప్రారంభం కంటే చాలా ముఖ్యం అని ఇది శక్తివంతంగా గుర్తుచేస్తుంది. గిద్యోను యొక్క ఆకర్షణీయమైన, కానీ అంతిమంగా హెచ్చరికతో కూడిన కథను పరిశోధిద్దాం.

భక్తిగల నిరాకరణ: "యెహోవా మీ మీద ఏలుబడి చేయును"

గిద్యోను నాయకత్వంలో మిద్యానీయులపై ఇశ్రాయేలీయులకు అద్భుతమైన విజయం లభించిన తరువాత, కృతజ్ఞతగల ప్రజలు వంశపారంపర్య రాచరికాన్ని స్థాపించడానికి ఒక అసాధారణమైన ప్రతిపాదన చేశారు.

న్యాయాధిపతులు 8:22-23 (BSI): అప్పుడు ఇశ్రాయేలీయులు గిద్యోనుతో—నీవు మమ్మును మిద్యానీయుల చేతిలో నుండి రక్షించితివి గనుక నీవును నీ కుమారుడును నీ కుమారుని కుమారుడును మమ్మును ఏలవలెనని చెప్పగా, గిద్యోను—నేను మిమ్మును ఏల లేను, నా కుమారుడును మిమ్మును ఏల లేడు; యెహోవా మిమ్మును ఏలును అని వారితో చెప్పెను.

ఇది కేవలం గిద్యోనుకు మాత్రమే కాదు, మూడు తరాలకు సంబంధించిన ప్రతిపాదన, అతనిని మరియు అతని వారసులను వారి శాశ్వత పాలకులను చేయడానికి. అయినప్పటికీ, గిద్యోను ప్రతిస్పందన దేవుని సార్వభౌమత్వాన్ని స్పష్టంగా మరియు శక్తివంతంగా ప్రకటించింది. "రాజు లేని" కారణంగా ఇశ్రాయేలు అనేక సమస్యలను ఎదుర్కొన్న సమయంలో, గిద్యోను వారికి వారి నిజమైన పాలకుడిని గుర్తు చేశాడు: యెహోవా రాజు, మరియు ఆయన తన ప్రజల మీద ఏలుబడి చేయాలని కోరుకుంటున్నాడు. గిద్యోను దేవుని హృదయాన్ని బాగా అర్థం చేసుకున్నాడు, తన ప్రజల జీవితాల్లో ఆయన ప్రధానుడిగా ఉండాలనే ఆయన కోరికను గ్రహించాడు. యెహోషువా జీవితం నుండి దావీదు వరకు, మరియు ఈ రోజు కూడా, దేవుడు తన హృదయాన్ని అర్థం చేసుకున్న, ఇతరులకు దాని గురించి గుర్తు చేయగల, తన కోరికలను అర్థం చేసుకోవడానికి దేవుని వాక్యంతో సమయం గడపగల మరియు ఆయనకు ఏమి ఇష్టమో మరియు ఇష్టం లేదో తెలిసిన అటువంటి వ్యక్తి కోసం వెతుకుతున్నాడు.

వినయపూర్వకమైన మాటల శక్తి: ఎఫ్రాయిము అహంకారానికి భిన్నంగా

తన నాయకత్వ ప్రారంభంలో, గిద్యోను శక్తివంతమైన ఎఫ్రాయిము గోత్రం నుండి ఒక ముఖ్యమైన సవాలును ఎదుర్కొన్నాడు. వారు అతనిని తీవ్రంగా నిందించారు, "నువ్వు మాతో చేసినదేమిటి? మిద్యానీయులతో పోరాడటానికి వెళ్ళినప్పుడు మమ్మల్ని పిలవలేదు" అని అన్నారు. యుద్ధానికి ఎవరు వెళ్ళాలనే నిర్ణయం గిద్యోనుది కాదు, దేవునిది అనే వాస్తవం ఉన్నప్పటికీ ఈ ఆరోపణ జరిగింది, మరియు గిద్యోను తనంతట తాను వెళ్ళలేదు.

అయితే, గిద్యోను ప్రతిస్పందన దౌత్యం మరియు వినయానికి ఒక మాస్టర్‌క్లాస్:

న్యాయాధిపతులు 8:2 (BSI): అతడు వారితో—మీరు చేసినదానితో పోలిస్తే నేను చేసిన దేమియు లేదు; అబీఎజెరీయుల ద్రాక్షపంట కంటె ఎఫ్రాయిమీయుల ఏరుకొను ద్రాక్షపంట మంచిదికాదా అని చెప్పెను.

అతను ముఖ్యంగా, "మీ గోత్రం మిద్యానీయుల అధిపతులను చంపినదానితో పోలిస్తే నేను ఏమి చేశాను?" అని అన్నాడు. గిద్యోను తన సొంత విజయాలను తక్కువ చేసి చూపాడు, ఎఫ్రాయిము కీలక పాత్రను గుర్తించాడు, ఎఫ్రాయిము నుండి ద్రాక్ష పండ్లను ఏరుకోవడం కూడా తన స్వస్థలమైన అబీఎజెరు మొత్తం ద్రాక్ష పంట కంటే మంచిదని చెప్పాడు. అత్యంత వినయపూర్వకమైన మాటలను ఉపయోగించి, అతను వారిని పూర్తిగా శాంతింపజేయగలిగాడు, ఫలితంగా "అతడు ఈ మాటలు చెప్పినప్పుడు వారి కోపం అతనిపై సద్దుమణిగింది". ఈ క్షణం ఈ సత్యాన్ని శక్తివంతంగా వివరిస్తుంది:

సామెతలు 15:1 (BSI): మృదువైన మాట క్రోధమును చల్లార్చును, కఠినమైన మాట కోపమును రేపును.

ఈ రకమైన సంఘర్షణ దేవుని ప్రజలలో సాధారణం, తరచుగా నిజమైన కారణాలు లేదా అపార్థాల నుండి ఉత్పన్నమవుతుంది, అపొస్తలుల కార్యములు 6వ అధ్యాయంలో గ్రీకు మార్పిడిదారుల విధవల విషయంలో చూసినట్లు. కానీ మృదువైన మరియు వినయపూర్వకమైన మాటలు గొప్ప కలహాలను నివారించి శాంతిని తీసుకురాగలవు.

ఎఫ్రాయిము గోత్రానికి ఇది ఒక్కసారి జరిగిన సంఘటన కాదు అని గమనించడం ముఖ్యం. వారి "చెడు స్వభావం," బహుశా అహంకారం మరియు "ప్రతిదానిలో ముందు ఉండాలనే" కోరికలో పాతుకుపోయి, మరో న్యాయాధిపతి అయిన యెఫ్తాతో కూడా ఇలాంటి సమస్యలను కలిగించిందని మూలాలు వెల్లడిస్తున్నాయి. యెఫ్తాతో, వారి ఆరోపణలు తీవ్రమయ్యాయి, "వారు కేవలం యెఫ్తాను నిందించడమే కాదు. వారు వ్యక్తిగతంగా యెఫ్తాను దూషించారు". ఈ దుర్వినియోగం బహిరంగ యుద్ధానికి దారితీసింది, "యెఫ్తా మరియు అతని ప్రజలు ఎఫ్రాయిమీయులతో పోరాడటానికి వెళ్ళారు". విషాదకరంగా, ఎఫ్రాయిమీయులు "వారి గోత్రం యొక్క ఈ చెడు స్వభావం కారణంగా 42,000 మంది సైనికులను కోల్పోయారు". ఈ విరుద్ధమైన పోలిక గిద్యోను యొక్క అసాధారణమైన జ్ఞానాన్ని హైలైట్ చేస్తుంది, అతను అహంకారం ద్వారా ఒక అస్థిరమైన పరిస్థితిని ఎలా నిర్వహించాడో చూపిస్తుంది, ఇతరులు, యెఫ్తా వలె, తీవ్ర పరిణామాలను ఎదుర్కొన్నారు.

క్రీస్తు సాతానుపై సాధించిన విజయంలో పాలుపంచుకోవడం

మరొక ముఖ్యమైన సంఘటన ఏంటంటే, గిద్యోను మిద్యానీయుల రాజులైన జెబహును, సల్మున్నాలను పట్టుకుని, వారిని చంపమని తన మొదటి కుమారుడిని అడుగుతాడు. చిన్నవాడు మరియు భయపడిన ఆ బాలుడు తన కత్తిని దూయలేకపోయాడు (న్యాయాధిపతులు 8:20).

ఈ సంఘటన సాతానుపై క్రీస్తు సాధించిన విజయానికి శక్తివంతమైన ఆత్మీయ సమాంతరాన్ని అందిస్తుంది. ప్రభువైన యేసుక్రీస్తు ఇప్పటికే మన శత్రువుపై విజయం సాధించాడు:

కొలొస్సయులు 2:15 (BSI): ఆయన ప్రధానులను అధికారములను నిరాయుధులనుగా చేసి, సిలువచేత వారిపై జయమహోత్సవమును కనబరచి, బాహాటముగా వారిని అవమానపరచెను.

క్రీస్తు సాతానును మరియు అతని శక్తులన్నిటినీ నిరాయుధులనుగా చేసి, వారిని బహిరంగ అవమానానికి గురిచేశాడు. అయినప్పటికీ, క్రీస్తు ఈ విజయంలో మనం పాలుపంచుకోవాలని కోరుకుంటున్నాడు, వాగ్దానం చేయబడినట్లుగా:

రోమీయులు 16:20 (BSI): సమాధానకర్తయగు దేవుడు సాతానును త్వరగా మీ కాళ్ళక్రింద నలుగగొట్టును. 

ఇది ఆదికాండము 3లో స్త్రీ సంతానం సాతాను తల నలుగగొట్టుననే దేవుని వాగ్దానాన్ని ప్రతిధ్వనిస్తుంది, ఇది సిలువపై నెరవేరింది. కానీ, సాతాను మన వ్యక్తిగత జీవితాల్లో, కుటుంబాల్లో మరియు సంఘాల్లో శాంతిని భంగపరచడానికి నిరంతరం ప్రయత్నిస్తాడు. రోమీయులు 16:20 ప్రకారం, మనం శాంతి కోసం పోరాడినప్పుడు దేవుడు సాతానును మన కాళ్ళక్రింద నలుగగొట్టాలని కోరుకుంటున్నాడు. ఈ శాంతి అంటే రాజీ పడటం కాదు; బదులుగా, ఇది దేవుని కోసం స్థిరంగా నిలబడటం. భయం కారణంగా గిద్యోను కుమారుడు విఫలమైనప్పటికీ, సమాధానకర్తయగు దేవుని సహాయంతో, మనం మన దినాల్లో ఈ విజయాన్ని సాధించగలం.

విషాదకరమైన మలుపు: గిద్యోను రాజీ మరియు పతనం

ఈ ఆశాజనకమైన ఆరంభాలు మరియు విశ్వాస ప్రదర్శనలు ఉన్నప్పటికీ, గిద్యోను కథ ఒక విషాదకరమైన మరియు దురదృష్టకరమైన మలుపు తీసుకుంటుంది. అతను చాలా బాగా ప్రారంభించాడు, కానీ అతని ముగింపు అంత మంచిది కాదు; వాస్తవానికి, అతను చాలా త్వరగా పతనమయ్యాడు.

• బంగారు ఏఫోదు: గిద్యోను యుద్ధపు దోపిడీలో నుండి ఒక వాటాను కోరాడు—ముఖ్యంగా, మిద్యానీయుల నుండి సేకరించిన బంగారు పోగులు. ప్రజలు స్వేచ్ఛగా ఆశ్చర్యకరమైన 1,700 షెకెళ్ల బంగారం ఇచ్చారు, ఇది దాదాపు 20 కిలోగ్రాముల బంగారానికి సమానం. ఈ భారీ మొత్తంలో బంగారం నుండి, గిద్యోను ఒక ఏఫోదును తయారుచేశాడు, ఇది దేవాలయంలో సేవచేసే ప్రధాన యాజకులు సాధారణంగా ధరించే వస్త్రం. అయితే, ఈ బంగారు ఏఫోదు ప్రభువుకు చట్టబద్ధమైన సేవ కోసం కాదు; అది అతని సొంత నగరంలో ఉంచబడింది, దేవాలయంలో లేదా నిర్దేశించిన ఆరాధనా స్థలంలో కాదు. ఇది "ఉద్దేశ్యం మంచిది కాదు" అని స్పష్టంగా సూచించింది.
• విగ్రహారాధనలో వ్యభిచారం: పరిణామాలు వినాశకరమైనవి: "ఇశ్రాయేలీయులందరు దానివల్ల అక్కడ వ్యభిచారము చేసిరి. అంతేకాకుండా, అది గిద్యోనుకు మరియు అతని కుటుంబానికి కూడా ఒక ఉచ్చుగా మారింది". దేవుడు విగ్రహారాధనను వ్యభిచారంతో పోలుస్తాడు అని మూలాలు వివరిస్తున్నాయి. మన జీవితాల్లో దేవుని స్థానాన్ని ఏదైనా లేదా ఎవరైనా తీసుకున్నప్పుడు, ప్రాధాన్యతను పొందినప్పుడు—అది ఒక వ్యక్తి అయినా లేదా ఒక భౌతిక వస్తువు అయినా—అది ఒక విగ్రహంగా మారుతుంది. ఇది దేవునికి, తన భార్య వ్యభిచారం చేసిన భర్తకు కలిగే లోతైన నొప్పిని కలిగిస్తుంది, ఈ నొప్పి ప్రవక్త హోషేయా యొక్క స్వంత అనుభవంతో స్పష్టంగా వివరించబడింది. వ్యభిచారం చేసే ఒక స్త్రీని పెళ్లి చేసుకోమని, ఆమెను ప్రేమించమని మరియు ఆమెతో పిల్లలను కనమని దేవుడు హోషేయాకు చెప్పాడు, ఆపై, ఆమె మళ్ళీ వ్యభిచారం చేసిన తర్వాత, వెళ్లి ఆమెను తిరిగి తీసుకువచ్చి మళ్ళీ ప్రేమించమని చెప్పాడు. తన ప్రజలు విగ్రహాలను ఆరాధించినప్పుడు తనకు అదే నొప్పి కలిగినట్లుగా, ఈ అనుభవం తనకు ఎంత బాధాకరమో దేవుడు హోషేయాకు వివరించాడు.
• ఒక స్పష్టమైన విరుద్ధత: ఈ పతనం ప్రత్యేకించి విషాదకరమైనది ఎందుకంటే గిద్యోను స్వయంగా తన తండ్రి బాలదేవత బలిపీఠాన్ని పడగొట్టినవాడు. ఇప్పుడు, అతను విగ్రహారాధనలో పడిపోవడమే కాకుండా తన మొత్తం కుటుంబాన్ని మరియు ఇశ్రాయేలు మొత్తాన్ని అందులోకి నడిపించాడు. అంతేకాకుండా, "యెహోవా మీ మీద ఏలుబడి చేయును" అని ప్రకటించిన గిద్యోను, ఒక ఉపపత్ని నుండి పుట్టిన కుమారుడికి వ్యంగ్యంగా అబీమెలెకు అని పేరు పెట్టాడు, దీని అర్థం "నా తండ్రి రాజు". ఈ పేరు, అతని అనేక మంది భార్యలు మరియు 70 మంది కుమారులతో కలిపి, అతను "దృష్టిని కోల్పోయాడు, దేవుని భయాన్ని కోల్పోయాడు" అని చూపించింది.

గిద్యోను మాటలు దేవుని రాజత్వాన్ని ప్రకటించాయి, కానీ అతని క్రియలు మరియు జీవనశైలి తన సొంత రాజత్వాన్ని ప్రకటించాయి. ఇది ఒక శక్తివంతమైన హెచ్చరికగా పనిచేస్తుంది: "మనం జాగ్రత్తగా లేకపోతే మన పరిస్థితి కూడా ఇలాగే మారవచ్చు. మనం చాలా మంచి మాటలు మాట్లాడుతుండవచ్చు... కానీ మన జీవితాలు పూర్తిగా భిన్నమైన విషయాలను మాట్లాడుతుండవచ్చు.". మన మాటలు బయటికి బాగా కనిపించినా, మన జీవితాలు మరియు క్రియలు ఇతరులను తప్పుదారి పట్టించవచ్చు.

ముగింపు యొక్క ప్రాముఖ్యత

గిద్యోను జీవితం "మన ముగింపు మన ప్రారంభం కంటే చాలా ముఖ్యం" అని మనకు బోధిస్తుంది. జ్ఞానవంతుడైన రాజైన సొలొమోను ప్రసంగి 7:8లో పేర్కొన్నట్లుగా, ఒక పని ఆరంభముకంటె దాని ముగింపు శ్రేష్ఠము. మనం ఇప్పుడు ఎలా ఉన్నాము అనేది మనం ముందు ఎలా ఉన్నాము అనే దానికంటే ముఖ్యం. మనం పెరుగుతూ మరియు ముందుకు సాగడానికి పిలవబడ్డాం, వెనక్కి కాదు.

దేవుని నిరంతర శోధన భక్తిగల హృదయం కోసం

మూలాలు నొక్కిచెబుతున్నాయి, దేవుడు గిద్యోనులో "మోషే పిలుపును" చూశాడు మరియు తన ప్రజలను భక్తిపూర్వకంగా నడిపించగల ఒక వ్యక్తి కోసం ఆశించాడు. ఈ రోజు కూడా, దేవుడు అటువంటి వ్యక్తుల కోసం చురుకుగా వెతుకుతున్నాడు:

• ఆయన హృదయాన్ని అర్థం చేసుకున్నవారు.
• ఆయన కోరికలను గ్రహించడానికి దేవుని వాక్యంతో మరియు ప్రార్థనలో సమయం గడిపేవారు.
• ఆయనకు ఏమి ఇష్టమో మరియు ఇష్టం లేదో తెలిసినవారు, మరియు ఇతరులకు ఆయన హృదయం గురించి గుర్తు చేయగలవారు.
• ఆయన ప్రజలను భక్తిపూర్వకంగా నడిపించగలవారు.

న్యాయాధిపతుల కాలంలో, ప్రజలు ఒక భక్తిగల రాజు కోసం వెతుకుతున్నప్పుడు (మరియు "దేవుడు నా రాజు" అని అర్థం వచ్చే ఎలీమెలెకు వంటి పేర్లు ఈ కోరికను హైలైట్ చేస్తాయి, అయితే రూతు 1:1-2లో ఈ పేరును కలిగి ఉన్న వ్యక్తి దేవుడిని అనుసరించలేదు), దేవుడు ఇప్పటికీ విశ్వసనీయ హృదయాల కోసం వెతుకుతున్నాడు.

పరిశీలించుకోవడానికి మరియు పునరంకితం చేసుకోవడానికి ఒక పిలుపు

గిద్యోను జీవితం, దాని విజయాలు మరియు విషాదకరమైన పతనంతో, మనందరికీ ఒక శక్తివంతమైన ఉదాహరణగా పనిచేస్తుంది.

దేవుడు మనలో ప్రతి ఒక్కరిని, భౌతికంగా నడిపించినా లేదా నడిపించకపోయినా, ఆయన దృష్టిలో నాయకులుగా ఉండాలని పిలుస్తున్నాడు. మనం మన జీవితాల పట్ల జాగ్రత్తగా ఉండాలి మరియు దేవుడు కోరుకున్నప్పుడు మనల్ని ఉపయోగించుకోవడానికి మనల్ని మనం సిద్ధం చేసుకోవాలి.

మనం మన జీవితాలను పరిశీలించుకుందాం, మనల్ని మనం పునరంకితం చేసుకుందాం మరియు దేవుని వాక్యంతో మరియు ప్రార్థనలో సమయం గడపడానికి కట్టుబడి ఉందాం. మన మాటలు మరియు జీవితాలు స్థిరంగా "యెహోవా ఏలును!" అని ప్రకటించే వ్యక్తులుగా మరియు చివరి వరకు విశ్వసనీయంగా ఉండే వ్యక్తులుగా ఉండటానికి మనం కృషి చేద్దాం.